Zmiana statusu ochronnego wilków w UE nie ma znaczenia dla Polski

Wrzesień 27 15:28 2024 Wydrukuj

25 września 2024 r. ambasadorowie państw Unii Europejskiej poparli projekt wniosku Komisji Europejskiej o obniżenie statusu ochronnego wilków w Europie (25 państw głosowało za wnioskiem, a przeciw były tylko 2 państwa – Hiszpania i Irlandia). Przedmiotem wniosku jest wystąpienie Unii Europejskiej do Stałego Komitetu Konwencji Berneńskiej o przesunięcie wilków z załącznika II konwencji (gatunki wymagające ścisłej ochrony) do załącznika III (gatunki wymagające ochrony za pomocą odpowiednich środków, w tym kontroli ewentualnej eksploatacji tak, by nie zagrażała gatunkowi). Unia Europejska może wystąpić z takim wnioskiem, ponieważ jako osobny podmiot jest sygnatariuszem konwencji.

Aby ten projekt stał się oficjalnym wnioskiem Unii Europejskiej, musi przyjąć go Rada UE. Ostateczne głosowanie odbyło się 26 września, podczas posiedzenia Rady ds. Konkurencyjności (COMPET), na którym ministrowie ratyfikowali decyzję ambasadorów. Komisja Europejska musi zawiadomić sekretariat Konwencji Berneńskiej do 1 października br., że zamierza zgłosić zmianę zasad, ponieważ stosowne komitety konwencji zbierają się tylko raz w roku.

Wniosek rozpatrzy Stały Komitet Konwencji Berneńskiej na posiedzeniu w grudniu 2024 r. Aby dokonać wnioskowanej zmiany statusu ochronnego wilków, za wnioskiem musi się opowiedzieć 2/3 z 50 państw – sygnatariuszy konwencji berneńskiej. Zwykle jednak 27 państw UE i sama UE głosują jednym blokiem, co oznacza, że przyjęcie wniosku jest bardzo prawdopodobne.

Ewentualne zmiany zupełnie nie wpłyną jednak na sytuację prawną wilków w naszym kraju. Polska, ratyfikując konwencję berneńską zgłosiła zastrzeżenie, że wilki w Polsce nie będą objęte załącznikiem II, tylko będą chronione w inny sposób. Następnie, wchodząc do Unii Europejskiej Polska uzyskała derogację, w wyniku której wilki w naszym kraju nie są objęte załącznikiem II dyrektywy siedliskowej (gatunki będące przedmiotem zainteresowania Wspólnoty, które wymagają ścisłej ochrony), tylko załącznikiem V (gatunki będące przedmiotem zainteresowania Wspólnoty, których pozyskiwanie ze stanu dzikiego i eksploatacja może podlegać działaniom w zakresie zarządzania). Tak więc ścisła ochrona wilków w Polsce nie jest konsekwencją podpisanych przez nasze państwo umów międzynarodowych, tylko efektem krajowych rozwiązań legislacyjnych.

Oczywiście te ewentualne zmiany mają zasadnicze znaczenie dla krajów Europy Zachodniej, gdzie rosnąca populacja wilków jest źródłem dużych napięć społecznych, a które były skrępowane uregulowaniami prawnymi sprzed prawie 30 lat. Nikomu się wtedy nie śniło, że wilki będą w Danii, Belgii czy Holandii. Tak więc Polska wsparła jedynie słuszne postulaty innych państw członkowskich Unii Europejskiej.
 
prof. Henryk Okarma, Fot. AB Photography